पुणे-ठाणे

दुतर्फा हिरवीगार झाडं बहरलेली होती, पांढरे पट्टे मारलेल्या काळ्या लांबसडक वळणावळणाच्या पुणे ठाणे महामार्गावरून मी पुढे सरकत होते,  झाडं, निळे शार आकाश त्यावर बेधुंद नाचणारे पांढरे, राखाडी ढग मागे मागे पळत होते. झाडांचा हिरवाच रंग पण त्यात किती छटा, कुणाचा गडद हिरवा, कोणाचा पोपटी, कुणाचा गर्द शेवाळी, तर कुणाचा पिवळसर. कसाही असला तरी मनाला सुखावणारा, आशेच बीज पेरेल असा, प्रत्येक झाडाची वेगळ्या रंगाची फुल, कुठे पिवळी धमक, कुठे सोनेरी, मधेच शेंदरी गुलमोहोर, अधून मधुन जांभळा रंगही हजेरी लावत होता, झाडांच्या शेंड्यावर पडलेल कोवळ उन झाडाला सोनेरी मुगुट घातल्यासारख शोभत होतं, जस जस ठाण जवळ आल तसा खास असा खारट वास आला आणि खाड्या दिसू लागल्या, मिठागर, मिठाचे पांढरे शुभ्र भले मोट्ठे ढीग  बघत गाडी पुढे जात होती. बगळे, कोर्मोरंटस, कुट पाण्यात मनसोक्त पोहताना दिसत होते. बुलबुल, सनबर्ड, कोकीळ ठीकठिकाणच्या झाडांवर विसावले होते, काळ्या तोंडाची वानर रस्त्याच्या बाजूला बसून वेडावत होती,  थोड्या थोड्या अंतरावरचे लांबलचक भोगदे, रुळावरून भरधाव धावणाऱ्या रेल्वे बघत बघत मी पुढे पाद्क्रमणा केली. एकीकडे निसर्गाची गीते ऐकताना निसर्गाने असा अनोखा प्रतिसाद दिला आणि निसर्गाच वास्तविक सरावाच रूप नवनिर्मिती सारख भासल.   

तेजश्री